Promote your company/organization in our website through advertisements! For more queries, mail us to:  gkmandaladelhi@gmail.com 

leader, crowd, stand out-2815528.jpg

ಡಾ. ಶ್ರೀಪಾದ ಭಟ್ಟರ ರೋಚಕ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನವನ್ನು ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್‌ ಮಾಡಿ 

ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ 😋😋

 

 ಹಲವು ಬಗೆಯ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ಹಲವಾರು ವಿಧದಲ್ಲಿ  ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ತರಕಾರಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ, ನಿಂಬೆ ಹಣ್ಣಿನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ, ಅಮಟೆಕಾಯಿ, ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ, ಕವಳಿಕಾಯಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ… ಆದರೆ ಮಾವಿನಕಾಯಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಜೀರಿಗೆ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿಯ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಎಂದರೆ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಯ ರಾಜ ಎಂದರೆ   ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

ಆಹಾ!! ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿ(ಮಾವಿನ ಮಿಡಿ) ಅಂದ ಕೂಡಲೆ ಎಲ್ಲರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ನೀರು ಬರುವುದು ಸಹಜ.. ಏಪ್ರಿಲ್, ಮೇ ತಿಂಗಳು ಅಂದರೆ ಮಲೆನಾಡಿನ ಎಲ್ಲರ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಮಾಡುವ ಸಂಭ್ರಮ. ಮಳೆಗಾಲ ಪ್ರಾರಂಭ ಆಗುವ ಮೊದಲು ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ತಯಾರಾಗಿ ಮನೆಯ ಮಳಿಗೆ ಸೇರಿರುತ್ತದೆ. ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿಯಲ್ಲೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವಿಧದ ಸುವಾಸನೆ ಇರುವ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಜೀರಿಗೆ ಸುವಾಸನೆ ಇರುವ ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿಯ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ತುಂಬಾ ರುಚಿ.  ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ   ಹಾಗೂ ಕಜ್ಜಾಯ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿದ ಕೈ.ತುಂಬಾ ರುಚಿಯಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಾಗಮ್ಮ  ಮಾಡಿದ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಎಂದರೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ. ಆಗ  ಮಾವಿನಕಾಯಿ ಖರೀದಿಸುವುದು ಕಡಿಮೆ ಆಗಿತ್ತು ಅಂತಾನೇ ಹೇಳಬಹುದು. ಸಂಬಂಧಿಕರು ಪರಸ್ಪರ ವಿನಿಮಯ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ರೂಢಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು.  ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿಗಳನ್ನು ತಂದು ಶುಭ್ರವಾದ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಒರೆಸಿ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಅವುಗಳನ್ನು ಮಣ್ಣಿನ ಬರಣಿಯಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪು ಹಾಕಿ ( ಒಂದು ಪದರ ಉಪ್ಪು, ಒಂದು ಪದರ ಮಾವಿನ ಮಿಡಿ) ಬರಣಿಯನ್ನು ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿ  ಇರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಪ್ಪೆ ಮಿಡಿ ಉಪ್ಪನ್ನು ಹೀರಿ ನೀರೊಡೆದು ನೆರಿ ನೆರಿಯಾಗಿ ಚಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ ತೆಗೆದು ಒಣ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಒರೆಸಿ ಇಟ್ಟು, ಉಪ್ಪು ನೀರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ  ಕುದಿಸಿ ಆರಿಸಿಕೊಂಡು, ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಮಸಾಲೆ ತಯಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಜೀರಿಗೆ, ಸಾಸಿವೆ, ಮೆಂತೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಳುಮೆಣಸು, ಸ್ವಲ್ಪ ಲವಂಗ, ಸಣ್ಣ ಚೂರು ಜಾಯಿಕಾಯಿ, ಒಂದು ಚೂರು  ಒಣ ಅರಿಸಿನ ಕೊಂಬು,   ಸ್ವಲ್ಪ ಇಂಗು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹುರಿದು ಪುಡಿ ಮಾಡಿ ಅದಕ್ಕೆ   ಒಣಮೆಣಸಿನ ಪುಡಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿ, ಕುದಿಸಿ ಆರಿಸಿಟ್ಟ  ಉಪ್ಪುನೀರನ್ನು  ಹಾಕಿ  ಕಲ್ಲಿನ ಒರಳಲ್ಲಿ ಬೀಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬೀಸಿದ ಮಸಾಲೆಗೆ ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಲಸಿದರೆ ಘಮ ಘಮ ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ತಯಾರು. ಅದನ್ನು ಮಣ್ಣಿನ ಭರಣಿಯಲ್ಲೇ ತುಂಬಿ ಇಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಮೇಲಿಂದ ಮಡಿ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೇ ಕಟ್ಟಿ ಇಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗೆ    ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಯನ್ನು  ಬೆರಣಿಯಿಂದ  ತೆಗೆಯುವಾಗ ಕೈಯನ್ನು  ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಣಗಿಸಿ ಹಾಗೂ ತೆಗೆಯುವ ಹುಟ್ಟನ್ನೂ ಒಣ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಒರೆಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಯಿಸಿ ಒಣಗಿಸಿದ ನಂತರವೇ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಈ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ವರೆಗೂ ಹಾಳಾಗದಂತೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ  ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಭರಣಿ,  ಮನೆಯ ಕತ್ತಲು ಕೋಣೆಯ ಅಟ್ಟ ಸೇರಿತು ಎಂದರೆ ಅದರ ರುಚಿ ನೋಡಬೇಕು ಎಂದಾದರೆ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷದ ವರೆಗೆ ಕಾಯಬೇಕಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಹೇಳಿ!!  ಏಕೆಂದರೆ  ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಮಾಡಿಟ್ಟ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಖರ್ಚಾಗಬೇಕಲ್ಲವೇ 🙂. ಹಳೆ  ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಖರ್ಚಾದಮೇಲೇ ಹೊಸ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ತೆಗೆಯುವುದು.

 

ಈ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ಕೇವಲ ಊಟದ ಜೊತೆ ನೆಂಜಿಕೊಳ್ಳಲು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವಲಕ್ಕಿಗೆ    ಈ ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿರಸ, ತೆಂಗಿನ ಎಣ್ಣೆ , ಸ್ವಲ್ಪ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ತುರಿ ಹಾಕಿ ಕಲಸಿ  ತಿನ್ನಲು ತುಂಬಾ ರುಚಿ.   ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿಗೆ  ಸ್ವಲ್ಪ ತೆಂಗಿನ ತುರಿ ಹಾಕಿ ರುಬ್ಬಿ ತಂಬುಳಿ ಮಾಡಿ, ಅನ್ನದ ಜೊತೆ ಕಲಸಿ ಊಟ ಮಾಡಬಹುದು.  ಅಪ್ಪೆಮಿಡಿ ಚಟ್ನಿ ಕೂಡ ತುಂಬಾ ರುಚಿ.

♦ ಮಮತಾ ಹೆಗಡೆ

ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಶ್ರೀ ಸ್ವರ್ಣವಲ್ಲೀ ಸಂಸ್ಥಾನದಿಂದ ಶ್ರೀ ಗಂಗಾಧರೇಂದ್ರ ಸರಸ್ವತೀ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ದೆಹಲಿಗೆ ಆಗಮಿಸಿ ಪತ್ರಿಕಾ ಗೋಷ್ಠಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾದ ಸಂದರ್ಭ. ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಶ್ರೀ ರಾಮಾ ಜೋಯಿಸರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡು ಗೋಕರ್ಣ ಮಂಡಲದ ಇತರ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. 

 

ಅಂತೂ ಇಂತು ಕೂಡಿದೆವು ಇಂದು

 

ಅರವತ್ತು ನಾಲ್ಕು ಕಳೆದಿವೆ ವರುಷಗಳು

ಎಸ್‌ಎಸ್‌ಸಿ ದಾಟಿ ಹೊರಬಂದ ದಿನಗಳು

ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು ಸುಮಾರು 20 ಸಹಪಾಠಿಗಳು

ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದವು ಕಳೆದ ಸಂದರ್ಭಗಳು

 

ಎಷ್ಟೋ ಗೆಳೆಯರ ಮುಖದಲ್ಲೇ ಅತಿ ಮಾರ್ಪಾಟು

ಕೆಲವರ ಧ್ವನಿಯೇ ಅವರ ಹಿಂದಿನ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ

ಕೆಲವರ ನಡಿಗೆಯೇ ಅವರ ಪರಿಚಯ ಪತ್ರ

ಸಂಜ್ಞೆ, ವಿಚಾರವೇ ಕೆಲವರ ಪರಿಚಯದ ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರ

 

ಮರುಕಳಿಸಿದೆವು ಅಂದಿನ ವರ್ಷಗಳ ದಿನ ಗಂಟೆಗಳೆಲ್ಲ

ಅಂದಿನ ಕಲಿತ ಶಾಲೆಯ ಇಮಾರತೇ ಇಂದಿಲ್ಲವಲ್ಲ!

ಅಂದಿನ ಗುರುವೃಂದವೂ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಅಗಲಿದರಲ್ಲ!

ಆದರೆ ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆಯೊಂದೇ ಉಳಿದು ಜಡಬೇರಾಗಿದೆಯಲ್ಲ!

 

ಎಷ್ಟೋ ಸಹಪಾಠಿಗಳೂ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಅಗಲಿದಾರಲ್ಲವೇ?

ಅವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ನೆನಪಿಸುವುದೇ ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವಲ್ಲವೇ?

ಕುಳಿತೆಲ್ಲೋ ನಮ್ಮಂದಿರನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಹರಸುತ್ತಿದ್ದಾರಲ್ಲವೇ?

ಅವರೆಲ್ಲರ ಸಂಗಡ ಒಡನಾಟ ಚಿರ ಸ್ಮಾರಕಗಳಾಗಿವೆಯಲ್ಲವೇ?

 

ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು ಇನ್ನಾದರೂ ಒಂದಾಗಿರಬೇಕು

ಸಿಹಿ-ಕಹಿ ನೆನಪುಗಳನು ಮೆಲುಕಾಡಿಸಬೇಕು

ನಾವೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಮಾರಿಕಾಂಬಾ ಶಾಲೆಯ ಮಕ್ಕಳು

ಕರ್ತವ್ಯದಿಂದ ಪತಾಕೆ ಸದಾ ಹಾರಿಸುತ್ತಿರಬೇಕು

 

ಡಾ. ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ ಕಡೇಕೋಡಿ, ಧಾರವಾಡ

1958ರಲ್ಲಿ ಶಿರಸಿಯ ಶ್ರೀ ಮಾರಿಕಾಂಬಾ ಸರ್ಕಾರಿ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನಿಂದ ಎಸ್‌.ಎಸ್‌.ಸಿ ತೇರ್ಗಡೆಯಾದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಶಿರಸಿಯಲ್ಲಿ ಕಲೆತು ತಮ್ಮ ಗತ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಚಿಸಿದ ಕವನ ಇದು.

ಶಿರಸಿಯ ಶ್ರೀ ಮಾರಿಕಾಂಬಾ ಹೈಸ್ಕೂಲ್‌ನ 1954-58ರ ಬ್ಯಾಚ್‌ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮಿಲನ
ಹಳೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮಿಲನದ ಸಮಾಚಾರ ಸ್ಥಳೀಯ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ...

“ಸ್ವತಃ ಧರ್ಮರಾಜನೇ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟಂಗೆ”…!!!

 

ಮಹಾಭಾರತದ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೆಂದರೆ ಯುಧಿಷ್ಠಿರ ಅಥವಾ ಧರ್ಮರಾಜ. ನಿಮಗೆಲ್ಲಾ “ಮಹಾಭಾರತ” ಎಂದರೆ ಧರ್ಮರಾಜ, ಭೀಷ್ಮ, ದುರ್ಯೋಧನ, ಅರ್ಜುನ, ಕೃಷ್ಣ, ಕರ್ಣ, ದ್ರೌಪದಿ, ಇತ್ಯಾದಿ ಹೆಸರುಗಳು ಯಾ ಪಾತ್ರಗಳು ನೆನಪಾಗಬಹುದು. ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದ ಧರ್ಮಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಥವಾ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಯುದ್ಧದ ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಅವಲೋಚಿಸಿದರೆ, ಇದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ “ಧರ್ಮಯುದ್ಧ” ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಸಂದೇಹವೂ ಇಲ್ಲಾ.

 

ಆಗಿನ “ಧರ್ಮರಾಜನ” ನಡೆ ನುಡಿ ಮತ್ತೂ ಇಂದಿನ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಯಾ ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಾಯಕರ “ಕೆಲಸದ ತತ್ವಗಳ”ನ್ನು (working principles) ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ಬಹಳಷ್ಟು ಹೋಲಿಕೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಸಂಸ್ಥೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಸರನ್ನು ಗಳಿಸಬೇಕಾದರೆ, ಸಮಗ್ರತೆ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಪಾರದರ್ಶಕತೆ, ಸಮರ್ಥನೀಯತೆ ಹಾಗೂ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ರಹಿತ ನಾಯಕನ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ.

 

ಧರ್ಮರಾಜ ಮೂಲತಃ ಬಹಳ ತತ್ವಬದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ. ರಾಜ್ಯವನ್ನು “ಧರ್ಮಬದ್ಧವಾಗಿ” ಆಳುವ ಆಸೆ ಹೊಂದಿದವ ಹಾಗೂ ನಡೆಸಿದವ. ಯಾವುದೇ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದವನಲ್ಲ. ಸ್ವತಃ ಬಹಳ ಪರಾಕ್ರಮಿಯಾದರೂ, ತನ್ನ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ವಿನಾಕಾರಣ ದುರುಪಯೋಗಿಸಿದವನಲ್ಲ. ತನ್ನ ಒಳ್ಳೆಯ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ, “ಅಜಾತಶತ್ರು” ಅಂತ ಬಿರುದು ಪಡೆದಂಥ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಅದೇ ರೀತಿ, ತನ್ನ ಸಹೋದರರ ಯಾ ಮಿತ್ರರ ಶಕ್ತಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟಂಥ ನಾಯಕ.

 

ಇಡೀ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಧರ್ಮರಾಜ ಸ್ವತಃ ಕಣಕ್ಕೆ ಇಳಿದು ತನ್ನ ಶೌರ್ಯದಿಂದ ಎದುರಾಳಿಯನ್ನು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರ, ಸಹೋದರರ ಯಾ ಸ್ನೇಹಿತರ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ “ಧರ್ಮ” ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅಂದರೆ, ಉತ್ತಮ ನಾಯಕನ ಎಲ್ಲಾ ಲಕ್ಷಣಗಳೂ ನಾವು ಧರ್ಮರಾಜನಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ಒಳ್ಳೆಯ ನಾಯಕತ್ವ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಅಧಿಕಾರದ ನಿಯೋಗ, ತಮ್ಮ ಜನರಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ, ಇತ್ಯಾದಿ ಎಲ್ಲಾ ಯೋಗ್ಯ ನಾಯಕನ ಗುಣಗಳೂ ಧರ್ಮರಾಜನಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು.

 

ಉತ್ತಮ ನಾಯಕ ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನ ಜನರ ಅಥವಾ ಸಂಪತ್ತಿನ ಸದುಪಯೋಗ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅರಿತಿರುತ್ತಾನೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ನಾಯಕನೇ ಹೋಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಂತಾದರೆ ಅದು ಒಳ್ಳೆಯ ನಾಯಕನ ಲಕ್ಷಣವಲ್ಲ. ಅಂತೆಯೇ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಹಾಗೂ ಸಮಗ್ರತೆ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಒಂದು ದೇಶ ಯಾ ಸಂಸ್ಥೆ ಒಳ್ಳೆಯ ದಿಶೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೊಂದಬೇಕಾದರೆ, ನಾಯಕನಲ್ಲಿ “ಧರ್ಮರಾಜ”ನ ಬಹಳಷ್ಟು ಗುಣಗಳು ಇರಬೇಕಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಹಳೆ ಗಾದೆ ಮಾತು “ಧರ್ಮರಾಜ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟಂಗೆ” ಎಷ್ಟೊಂದು ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತ! ಒಂದು ದೇಶದ ನಾಯಕ ಯಾ ಒಂದು ಸಂಸ್ಥೆಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷ, ನೇರವಾಗಿ ಕಣಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿದ್ದಾನೆ ಅಂದರೆ, ಆಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಹಳ ಗಂಭೀರ ಅಂತಲೇ ಅರ್ಥ.

 

ಇಂದಿನ ಹಲವಾರು ಉತ್ತಮ ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಾಯಕರ ಯಾ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಕೆಲಸದ ಶೈಲಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಅವರ ಯಶಸ್ಸಿನ ಹಿಂದೆ ಕೆಲವು ಸಾಮಾನ್ಯ ಈ ನಡುವಳಿಕೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ – ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ರಹಿತ ಆಡಳಿತ, ಪಾರದರ್ಶಕತೆ, ಅಧಿಕಾರ ನಿಯೋಗ, ತಮ್ಮ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯ ಮೇಲಿನ ನಂಬಿಗೆ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಸಮಾನತೆ ಹಾಗೂ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಾರರ ಮೇಲೆ ಪೂರ್ಣ ಭರವಸೆ. ಇಲ್ಲಿ, ನಾಯಕನಿಗೆ ಅಧಿಕಾರ ವ್ಯಾಮೋಹ ಇಲ್ಲಾ, ಆದರೆ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಉತ್ಸಾಹ, ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪುವ ಹಂಬಲ! ಈಗಿನ ಹೆಸರಾಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ನಾಯಕರು, ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಯೋಜಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದರ ಫಲವನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹಂಚಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾರೆ. ಯಾವುದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ ಯಾ ಸವಾಲು ಎದುರಾದಾಗ, ಈ ನಾಯಕರು ಸಮಯೋಚಿತ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆಯ ತಂಡದವರಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ, ನಾಯಕ ಯಾವಾಗಲೂ ಎಲ್ಲರ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ನಿಗಾ ಇಟ್ಟು, ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ.

 

ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಾಯಕ (CEO or MD) ತಮ್ಮ ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪಲು ಎಲ್ಲಾ ತಂಡದವರ ಯಾ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಬೆಂಬಲದಿಂದ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ನಾಯಕನೇ ಕಣಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ ನಂಬಿಕಸ್ತ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥ ಸೇನಾದಳ (workforce ) ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ. ನಾಯಕನೇ ಕಣಕ್ಕೆ ಇಳಿದ ಅಂತ ಅಂದರೆ, ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸಮಸ್ಯೆ ಬಹಳ ಗಂಭೀರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದೆ ಅಂತಲೇ ತಿಳಿಯಬೇಕು. ಆಗ “ಧರ್ಮರಾಜ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟಂತೆ” ಅನ್ನುವ ಹಳೆಯ ಗಾದೆ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ!!!

 

 

ಡಾ. ಶ್ರೀಪಾದ ಭಟ್ಟ

ಗುರುಗ್ರಾಮ, ಹರಿಯಾಣ

SUMMER HOLIDAYS !

I am sure that just reading this title would have brought back childhood memories to most people’s minds. And, most of those memories would be related to the time spent during the break from school during the summer. To people from South India, it would be the months of April- May, while for the people of North India it would be May-June.

My earliest memories of school holidays are of visiting my maternal grandparents’ house at Edneer and sleeping out in the open verandah. For a young child, born and brought up in Bangalore, sleeping out in the dark (electricity had not reached this place then) with the thick, tall trees casting creepy shadows around and the night life making strange sounds, it was time to plot horror or mystery stories in my mind. Frolicking in the little natural pond near the house and screeching to find a frog swimming beside me, another incident of my umbrella flying off and landing in the paddy fields on a rainy day,- these are some faint memories of my early childhood at Edneer.

I have a recurring memory of some of my summer holidays spent at my paternal Aunt’s house at Biligeri near Madikeri. Trekking around the hills near their place and breaking into sweat despite the cool weather, walking around the coffee plantation, plucking “Chittupuli” from the trees and relishing their sweet-sour, juicy taste sitting amidst the thick green foliage,watching vehicles ply on the Mangalore road from Raja Seat…the activities were endless, especially when all the cousins had gathered together.

The highpoint of my every visit, was climbing the Brahmagiri hill at Talacauvery..I remember that though my cousins could climb faster than me ( as I was the youngest of the lot), they made sure that I reached the top along with them and I would have a great sense of accomplishment. Mind you, back then there were no steps to climb. It was just a rough path etched out on the hill by constant trekkers. The view from the top of Brahmagiri – it cannot be put into words! All I can say is that at this point of time when I am writing this sitting under the fan to tolerate the Delhi heat, just the thought of the view atop the Brahmagiri, brings solace to my mind and body. I have been there several times, but each time I have an exhilarating feeling, despite all the urban infrastructures that have come up in and around Coorg. Then there are memories of visiting some tourist destinations when my father availed his LTC. Somehow, my first visit to Mysore is clearly etched in my mind and several scenes from that visit glide in front of my eyes.

Those summers when we could not go out of Bangalore, the holidays have been even more memorable. We lived in a colony of SBI employees and everyone knew everyone in every house. So we were a big gang of children of varying ages. Our mornings started very early, even earlier than the school days. It was either going to the first batch at the local Corporation swimming pool, or an early morning walk to the Vasanthapura Lake and back.

 

In those days, there was just a mud road from Sarakki to Vasanthapura with stretches of wilderness on either side. So we were not allowed to go without an adult accompanying us. Usually, it would be the father of one of the kids in the gang, who had to forgo the comfort of his bed early in the morning. (In one of my recent visits to Bangalore, I tried to trace this route out of nostalgia and got lost in the concrete jungle). The time after breakfast would be for sharing the rented bicycle to do rounds of the locality. When the sun started scorching above our heads, we moved indoors and our favorite pass time would be Carrom and “Chauka Bara”. The houses in the colony had long drawing rooms and every house with a child had varying sizes of Chauka Bara patterns drawn on the red-oxide floor throughout the holidays. Some days we also enjoyed playing the “Aluguli Mane” and what ruckus we would create to win over each other! Evenings, till it was too dark, would be spent with all sorts of outdoor games. By night we would be so tired that we would be asleep as soon as we laid down on our beds.

In between all these fun, there would be all those household chores designated for the kids – cleaning the windows, dusting and rearranging the showcases, wardrobes and cupboards, separating the stone from the rice brought from the ration shop, and so on. Another distinct memory is about the kids put on duty to guard the “Happala and Sendige” put out to dry in the courtyard or on the terrace. It would be our favorite place to read books, play Antakshari or plan the cultural programme for that year’s Ganesha festival. When I think back, I wonder, from where we got the energy to pack so many activities into one day. Was it because of the diet we had, or the early to bed and early to rise routine that we had? Or, was it that we had no other distractions like the present day so called entertainment? The question also arises in me – Have we deprived our kids of all these pleasures and enjoyment, in our quest to provide them a better life than ours’.

As we grew older, holidays became the time to attend camps, workshops or seminars to learn a new skill or to fine tune an already existing one. Soon we all graduated from college, summer holidays ceased to exist as each one of us chose different paths ahead in life. Though I got busy establishing myself in my profession, I would look forward to the schools closing for summer holidays as it would be the time for my sister and her children to visit us.

Summer holidays again became a time to look forward to when my children started going to school. It would be time again to visit my parents and relatives and to go on tours to different tourist spots. When I see my children bonding well with the members of our family far and near, I am glad for the two months break I took from my profession every summer till my eldest reached 12th standard. Now, they too have sweet memories and have several stories to narrate about their summer holidays.

Summer holidays have again taken a break now, as my children have grown up. I am now waiting for it to come back once the newer generation in the family starts going to school.

Let there be “Summer Holidays” in everyone’s life, just for the sweet memories and nostalgia that it leaves behind!

 

 

Shalini Prashant

Delhi

Photography by Aditya Satish Hegde

ನಮ್ಮನೆ ಮಾಣಿಯ ಗಂಭೀರ ಸಮಸ್ಯೆ…!

ಮೊನ್ನೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣನ ಮಗನ ಮದುವೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬಾಗವಹಿಸಿ, ಊರವರೆಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಬೆರೆತು, ಹಿರಿಯವರ ಖುಷಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಇಸ್ಪೀಟಾಡಿ ಬಂದೆ. ಬಹಳ ಸಂಬಂಧಿಕರೂ ಹಾಗು ಊರವರು ಸೇರಿದ್ದರು. ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಒಂದು ವಿಷಯ ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಊರಲ್ಲಿ ಮದುವೆ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಕಡಿಮೆ. ಇದ್ದರೂ, ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಯಾ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವವರು. ಅವರೆನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸಹಜವಾಗಿ ಮುಂದೇನೂ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ, ಅವರ ತಕ್ಷಣದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ, “ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನೌಕರಿ ಮಾಡಬೇಕು” “ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಹವ್ಯಕ ಹುಡುಗನನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು“!! ಇನ್ನೂ ಆಳವಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೆ, “ಊರಿನ ಜೀವನ ಕಷ್ಟ, ಕೆಲಸದವರೂ ಸಿಗೋಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ಜೀವನ ನಾವು ಕಣ್ಣಾರೆ ನೋಡಿದ್ದೇವೆ“.

ಹೀಗೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ಹಲವಾರು ಗಂಡು ಹುಡುಗರು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಗುಂಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿ ಡಿಗ್ರಿ ತಗೊಂಡು, ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಜಮೀನು ನೋಡಲು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ತಿಳಿದು, ಊರಲ್ಲೇ ತಮ್ಮ ಜೀವನ ಮುಂದುವರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದವರು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು, ಓದಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಬುದ್ದಿವಂತರಾಗಿಲ್ಲದ್ದರಿಂದ, ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದು ಅಪ್ಪನ ತೋಟದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರು. ಇನ್ನೂ ಆಳಕ್ಕೆ ನೋಡಿದರೆ, ಈ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು ಮಾಡುವ ಕಾರ್ಯ ಶ್ಲಾಘನೀಯ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಾ ಅಣ್ಣ ತಂಗಿಯರು, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ವಲಸೆ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ, ವಯಸ್ಸಾದ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯ ಸೇವೆ ಹಾಗೂ ತೋಟದ ಕೆಲಸ ಇವರಿಂದಲೇ!

ಈ ಯುವಕರೆಲ್ಲಾ, 26 ರಿಂದ 45 ವರ್ಷದವರು, ಇನ್ನೂ ಮದುವೆಯಾಗದವರು. ಅವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಾಗ, ಬರುವ ಉತ್ತರ ಅಪ್ಪಯ್ಯ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ, ಎಲ್ಲೂ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲಾ“. “ಎಲ್ಲೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಪ್ಪುವ ಹುಡುಗಿಯರು ಸಿಗ್ತಾ ಇಲ್ಲಾ“. ನನಗೆ ತಿಳಿದ ಹತ್ತಿರದ ಊರಿನಲ್ಲಿ 15-20 ಮನೆಗಳಿವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಇವತ್ತು, 30-40 ಹುಡುಗರು ಮದುವೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹುಡುಗಿಯರೇ ಇಲ್ಲಾ. ಆಳವಾಗಿ ನಾವು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ನಮಗೆ ಇದರ ಗಂಭೀರತೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ.

 

Polish Painting by Anvita Pramod Bhat

ಊರಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಎಷ್ಟು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆಯೆಂದರೆ, ಹುಡುಗನ ಮನೆಯವರು ಮದುವೆ ಖರ್ಚನ್ನು ತಾವೇ ಕೊಡಲು ತಯಾರಿ! ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲಾ, ಮೇಲಿಂದ ಹುಡುಗಿಯ ತಂದೆ ಸೊಸೈಟಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಲ ಮಾಡಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನೂ ತೀರಿಸುವ ಭರವಸೆ! ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ವರ ದಕ್ಷಿಣೆಯ ಹಾವಳಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹುಡುಗಿಯ ತಂದೆ ಏನಾದರೂ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಂಗಾರ ಮಾಡಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ಹುಡುಗಿಗೆ ಮದುವೆ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಡುವದು ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಹುಡುಗನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಹುಡುಗಿಯ ಕಡೆಯಿಂದ ಏನನ್ನೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ! ಆದರೆ, ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಇರುವದರಿಂದ, “ವಧು ದಕ್ಷಿಣೆಯ ಹಾವಳಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ. ಹೋಗಲಿ, ಗಂಡಿನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ವಧು ದಕ್ಷಿಣೆಗೆ ತಯಾರಾದರೂ, ಹುಡುಗಿಯ ಷರತ್ತುಗಳು ಹಲವಾರು! “ಅವನು ನೌಕರಿ ಮಾಡಬೇಕು, ಅಪ್ಪ,ಅಮ್ಮ ದೂರ ಇದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ಅನುಕೂಲ“, ಇತ್ಯಾದಿ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ, ನಮ್ಮನೆ ಊರಲ್ಲಿ ಇರುವ ಮಾಣಿಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡುವವರು ಯಾರು?

ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಪಟ್ಟಣದ ಆಸೆ ಸಹಜ. ಇದರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ತಪ್ಪೇನೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಹುಡುಗಿಯರು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಬುದ್ದಿವಂತರು. ಅವರಿಗೆ ಈಗ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸದ ಅವಕಾಶ ಸಿಗುತ್ತಿದೆ. ಇದು ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯ. ಆದರೆ, ಇದೇ ರೀತಿ ಮುಂದುವರಿದರೆ, ಮುಂದೆ ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಜನಾಂಗ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೇಗೆ ಆಗಬಹುದು? ನಮ್ಮ ಊರಿನ ತೋಟ ಗದ್ದೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಯಾರು ಇರಬಹುದು? ನಮ್ಮ ಈ ಯುವಕರಿಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡಲು ಯಾರು ಮುಂದೆ ಬರಬಹುದು? ನಾವೇ ನೋಡುತ್ತಿರುವಂತೆ, ಸಿರ್ಸಿ, ಸಿದ್ದಾಪುರ, ಯಲ್ಲಾಪುರ, ಸಾಗರ ಹಾಗು ಶಿವಮೊಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಹವ್ಯಕರೆಲ್ಲಾ ಓದಲು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪಟ್ಟಣಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ, ಹಲವಾರು ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಸಂಸಾರವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ, ಆ ಪಟ್ಟಣಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ, ಅಲ್ಲೇ ನಿವೃತ್ತ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯುವ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಅಂದರೆ, 50%ಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಹವ್ಯಕ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನೂ ಉಳಿದ 50% ಭಾಗದವರು, ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದರೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿ ಪಟ್ಟಣ ಸೇರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಊರಲ್ಲಿ ಉಳಿದು ತಂದೆ ತಾಯಿ ಸೇವೆ ಮಾಡಿ, ತೋಟ ಗದ್ದೆ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಯಾರೂ ಕೇಳುವವರೇ ಇಲ್ಲಾ.

ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಹಲವಾರು ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಇದು ತುಂಬಾ ಶ್ಲಾಘನೀಯ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಮ್ಮದೇ ಆದ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಾದ TSS ಯಾ TMS ಅಂಥ ಸಂಘಗಳು, ನಮ್ಮ ಯುವಕರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ಕೊಟ್ಟು, ಅವರನ್ನು ಹವ್ಯಕ ಮದುವೆ ಮಾರ್ಕೆಟ್ನಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು, ತೋಟ ಗದ್ದೆ ಕೆಲಸದ ಜೊತೆಗೆ, ಹಲವು ತರಹದ ಲಘು ಉದ್ಯೋಗವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ, ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಹೆಸರುಗಳಿಸಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಸಾರ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನೀವೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿದಂತೆ, ನಮ್ಮ ಚೆಂದ ಚೆಂದದ ಹಳೆಯ ತೋಟದ ಮನೆಗಳನ್ನು “home stay ” ಯಾಗಿ ಮಾಡಿ, ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಯುವತಿಯರೂ ಕೈ ಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಬಹಳಷ್ಟು ಯುವಕ ಯುವತಿಯರು, ಇಂತಹ ಉದ್ಯೋಗದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ಸು ಕಂಡು, ಪಟ್ಟಣದ ಜನಜಂಗುಳಿಯ ವಾಸಕ್ಕಿಂತ, ಸ್ವಚ್ಛ ನಿರ್ಮಲ ಹಳ್ಳಿಯ ಜೀವನವೇ ಲೇಸು ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಇನ್ನು, ಹವ್ಯಕ ಹುಡುಗಿಯರು ಕಡಿಮೆ ಇರುವುದರಿಂದ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಯ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಅರಸುವದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಅಂತ ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಈ ದಿಶೆಯಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಹವ್ಯಕ ಸಮಾಜ ಒಗ್ಗಟ್ಟಿನಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮುಂದುವರಿಯುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಹೇಗೆ ಇರಲಿ, ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಮಾಡುವ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಜೀವನ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುವದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅಂತ ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ. ಏನೋ ಕಾರಣದಿಂದ ಕೆಲವು ಮಹಿಳೆಯರು ವಿಧವೆಯಾಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ವಿವಾಹ ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿರಬಹುದು. ಅಂತಹ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೂ ಮರು ವಿವಾಹದ ಅವಕಾಶವನ್ನು ನೀಡಿ, ನಮ್ಮ ಹುಡುಗರಿಗೆ ವಿವಾಹ ಮಾಡಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸು ಅವಶ್ಯಕ.

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ಉತ್ತಮ ಕಾರ್ಯ ಯಾ ಸೇವೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ, ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯ ಯುವಕರಿಗೆ ಯೋಗ್ಯ ಜೀವನ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ತರುವದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮುಖ್ಯ ಧ್ಯೇಯವಾಗಬೇಕು. “ನಮ್ಮನೆ ಮಾಣಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೂಸು ತರುವದುನಮ್ಮ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರ್ಯವಾಗಬೇಕು ಅಂತ ನನ್ನ ಆಶಯ.







ಡಾ. ಶ್ರೀಪಾದ ಭಟ್ಟ

ಗುರುಗ್ರಾಮ, ಹರಿಯಾಣ

ಪಯಣಿಗ…

ಆರಂಕುಶವಿಟ್ಟೊಡಂ ನೆನೆವುದೆನ್ನಮನಂ ಬನವಾಸಿ ದೇಶಮಂ – ಎನ್ನುವ ಆದಿಕವಿ ಪಂಪನ ಮಾತು ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ತಿಳಿದವರಿಗೆ ಹೊಸತೇನಲ್ಲ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವಿಡುವ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯೂ ಸಹ ನಮ್ಮ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಅಂಕುರಿತವಾಗುವ ಏನಾದರೊಂದು ವಿಚಾರದಿಂದ ಪ್ರೇರೇಪಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಷ್ಟೇ?

ಈ ಪಯಣಿಗನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಹಾಗೆಯೆ. ತಾನು ಓದಿಕೊಂಡ ಅಥವಾ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಮಯೂರ ವರ್ಮ ಬನವಾಸಿ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಅಳುತ್ತಿದ್ದ ವಿಚಾರ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆತನ ಇಷ್ಟದೇವತೆ ಮಧುಕೇಶ್ವರನು ಬನವಾಸಿಯ ಅಧಿದೇವತೆ ಆಗಿದ್ದ ಎಂಬ ವಿಚಾರ ಕೇಳಿದ್ದ. ಆತನ ದರ್ಶನ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಉತ್ಕಟ ಇಚ್ಛೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದಾಗ ಪಯಣಿಗ ಮಡದಿಗೆ ಸಂದೇಶ ಕಳಿಸಿ ಕೂಡಲೇ ಹೊರಟು ನಿಂತ. ಬೆಂದಕಾಳೂರಿನಿಂದ ೪೫೦ ಕಿಲೋಮೀಟರು ದೂರದ ಶಿರಸಿಗೆ ಪಯಣ ಬೆಳೆಸಿದ. ರಾತ್ರಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪಯಣಿಸಿ ಮುಂಜಾವಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿದ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಬನವಾಸಿ ಕೇವಲ ೧೬ ಕಿ ಮೀ ಮಾತ್ರ. ಮಧುಕೇಶ್ವರನ ಸನ್ನಿಧಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಸೇರಿದಾಗ ಅದೆಂತಹ ಅಲೌಕಿಕ ಅನುಭವ! ಅಲ್ಲಿಯೇ ಮಂತ್ರಮುಗ್ಧನಾಗಿ ಕುಳಿತು ಕಂಠಸ್ಥವಾಗಿರುವ ರುದ್ರಪ್ರಶ್ನ ಪಠಣ ಆರಂಭಿಸಿದ. ಹೀಗೆ ಶಿವಾನುಗ್ರಹ ಹೊಂದಿ ಶಿರಸಿಗೆ ಮರಳಿದಾಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಶಿವ:ಶಕ್ತ್ಯಾಯುಕ್ತೋ ಎಂಬಂತೆ ಶಿವದರ್ಶನ ಮಾಡಿದ ಬಳಿಕ ಜಗನ್ಮಾತೆ ಶ್ರೀ ಮಾರಿಕಾಂಬೆಯ ಜಾತ್ರೆಯ ಸುಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ದರ್ಶನ ಪಡೆಯಿವೆ ಭಾಗ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಆಕಸ್ಮಿಕವೇ? ಹಾಗೆ ಮಾತೆಯ ಮಂದಿರಕ್ಕೆ ತೆರಳಿ ಪ್ರಸಾದ ಭೋಜನ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಪಯಣಿಗ ಕಾಲ್ನಡುಗೆಯಲ್ಲಿಯೇ ನಗರದ ಐದು ರಸ್ತೆ ಸೇರುವ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಇನ್ನು ೧ ಘಂಟೆ ಸಮಯ. ಪಯಣಿಗನಿಗೆ ಪಯಣ ಹಾಗು ಅದರ ಅನುಭವ ಮುಖ್ಯವೇ ಹೊರತು ಅದರ ಗುರಿಯಲ್ಲ. ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಬಸ್ ಹಿಡಿದು ಕುಮಟಾ ಕಡೆಗೆ ಸಾಗಿದ. ಮಾರ್ಗದುದ್ದಕ್ಕೂ ಪ್ರಕೃತಿ ರಮಣೀಯ ದ್ರಶ್ಯಾವಳಿಗಳನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತ ಸಾಗಿದಾಗ ಕುಮಟಾ ನಗರ ಬಂದೆ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಗೆಳೆಯರೊಡನೆ ಓಡಾಡಿದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತ ಹೋದ ದಾರಿಗೆ ಸುಂಕವಿಲ್ಲವೆಂದು ವಾಪಾಸ್ ಶಿರಸಿಗೆ ಹೊಂಟು ನಿಂತ. ಮಾರ್ಗಮಧ್ಯೆ ಬರುವ ಊರು ಹಳ್ಳಿಗಳು ಹಿಂದೆಂದೋ ನೋಡಿದ ಕೇಳಿದ ಮಾಸು ನೆನಪು. ಹೀಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ ಅಮ್ಮೆನಳ್ಳಿ ಎಂಬ ಊರಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನೊಡನೇ ಕುಶಲೋಪರಿ ನೆಡೆಸಿ ಮೊದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಈ ಊರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಇಲ್ಲೆ ಹತ್ತಿರದ ಊರಿನವನೆಂದು ಅವನ ಹೆಸರೆತ್ತಿದಾಗ – ಓ ಅವನು ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸ್ಮೆಟು ಮಾರಾಯ್ರೆ ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿ ಅವನ ಗುಣಗಾನ ಮುಂದೆ ಶಿರಸಿ ಮುಟ್ಟುವವರೆಗೂ ಸಾಗಿತ್ತು. ಈ ಜಗತ್ತು ಎಷ್ಟು ಕಿರದು ಹಾಗು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಅರಿವಾಯಿತು.

ಮರಳಿ ಶಿರಸಿ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಇನ್ನೂ ೪ ಘಂಟೆ ಮಾತ್ರ. ರಾತ್ರಿ ಪಯಣಕ್ಕೆ ಬಸ್ ಹೊರಡುವದು ೧೦ ಘಂಟೆಗೆ. ಪಯಣಿಗ ಇನ್ನೊಂದು ದಿಕ್ಕಿನ್ನಲ್ಲಿ ಹೊರಡುವ ಬಸ್ ಹಿಡಿದು ಯಲ್ಲಾಪುರಕ್ಕೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದ. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಹಚ್ಷು ಹಸಿರಾದ ವನಸಿರಿ, ತೋಟ ಗದ್ದೆಗಳ ಮೂಲಕ ಅಂಕು ಡೊಂಕಾದ ಮಾರ್ಗ ಯಲ್ಲಾಪುರ ಸೇರಿತು. ಅಲ್ಲಿಯ ಸ್ಥಳೀಯ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಮಸಾಲೆ ಮಂಡಕ್ಕಿ ಸವಿದು ಪುನಃ ಶಿರಸಿ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೊರಟ.

ಕಾಲಹರಣ ಉದ್ದೇಶವಾದರೂ ಅದನ್ನು ನಾನಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಬಹುದು. ಹಲವರು ಹಲವು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರಷ್ಟೆ? ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತಗೊಳಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಅನುಭವಗಳಾದರೂ ಸ್ವೀಕಾರ್ಯವೇ.
ನಮ್ಮ ಬದುಕೇ ಒಂದು ಪಯಣವಾಗಿರುವಗ ನಾವೆಲ್ಲ ಪಯಣಿಗರೇ ಸರಿ. ದೂರದ ತೀರ ಸೇರಬೇಕೆನ್ನುವವರಿಗೆ ಪಯಣದ ಸಾಧನಾನುಭವ ಗುರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನಾರ್ಹ.

ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅನಿಕೇತನರಾಗಿ ಸ್ವಚ್ಛಂದವಾಗಿ ವಿಹರಿಸುವ ಇಂಥ ಘಟ್ಟಗಳು ಜೀವಾತ್ಮನ ಸಾರ್ವಭೌಮತ್ವ ಸಾರುವ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು. ಸಂಸಾರದ ಕೃತಕ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ನಿಲ್ಲುವ ಅವಕಾಶಗಳು. ಸ್ವಾತ್ಮಾರಾಮರಾಗಿ ತಾನೇತಾನಾಗಿ ಜಗಜ್ಜೀವೇಶ್ವರತ್ವವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳು!

ಡಾ. ಶ್ರೀರಾಮ ಹೆಗಡೆ
ದೆಹಲಿ
Polish painting by Anvita Pramod Bhat
Photography by Aditya Satish Hegde
Photography by Aditya Satish Hegde

|| ಶುಭಾಶಿಷಃ ||

ತಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಊರುಗಳಿಂದ ಉದ್ಯೋಗವನ್ನರಸಿ ಭಾರತದ ರಾಜಧಾನಿ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿರುವ ಹವ್ಯಕ ಬಾಂಧವರ ಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಹವ್ಯಕರಿಗಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ‘ಗೋಕರ್ಣಮಂಡಲ’ ಕಳೆದ 43 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಇತ್ಯಾದಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಕಾಲಮಾನಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಅಥವಾ ಭವಿಷ್ಯದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸಂಘವು ಅಂತರ್ಜಾಲಪುಟವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವ ಚಿಂತನೆ ತುಂಬಾ ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹವಾಗಿದ್ದು ಇದೇ ಬರುವ ದಿನಾಂಕ 15-01-2022 ರಂದು ಉತ್ತರಾಯಣದ ಪುಣ್ಯಕಾಲದಲ್ಲಿ ‘ಗೋಕರ್ಣಮಂಡಲ.ಇನ್’ ಎಂಬ ಅಂತರ್ಜಾಲಪುಟವನ್ನು ಉದ್ಘಾಟಿಸಿ ಅದರ ಸದುಪಯೋಗವನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳೋಣ ಎಂಬುದಾಗಿ ಆಶಿಸುತ್ತಾ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಜೀವನ ಎಲ್ಲರದಾಗಲಿ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ಯೋಗ-ಯೋಗ್ಯತೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಿ. “ಸರ್ವೇ ಭದ್ರಾಣಿ ಪಶ್ಯಂತು” ಎಲ್ಲರೂ ಮಂಗಲಮಯವಾದುದನ್ನು ನೋಡುವಂತಾಗಲಿ. “ಲೋಕಾಃ ಸಮಸ್ತಾಃ ಸುಖಿನೋ ಭವಂತು”

ವೇದಮೂರ್ತಿ ಸತೀಶ ಭಟ್

ಮಹರ್ಷಿ ಆಶ್ರಮ